Veelheid aan emoties

Wanneer je partner, vader, moeder of andere geliefde moet worden opgenomen in een verpleegtehuis, kom je terecht in een stroomversnelling. Veel instanties, papierwerk en van alles regelen. Zeker als het, zoals bij mijn moeder, gaat om een spoedopname. Maar vooral zijn er heel veel emoties.

Vandaag ben ik bij mijn moeder op bezoek geweest. Het is nu drie dagen geleden dat ze is opgenomen.
Een spoedopname in het verpleegtehuis De Bosrand. Toen ik haar wegbracht heb ik een paar keer moeten slikken. Een spoedafdeling is niet fijn om te zijn. De kamer is klinisch ingericht, er staan nog geen persoonlijke spulletjes. Maar nu is haar kamer al wat opgevrolijkt met foto’s van de kleinkinderen en er staan plantjes in de vensterbank. Ze wijst me 5 keer op de bloemetjes en zegt hoe mooi ze zijn.

Ze lacht naar me, luistert naar mijn verhalen over mijn werk, studie en de kinderen. En samen kijken we naar buiten. Ze ziet er mooi uit in een roze jurk en roze legging, haartjes gewassen en gekamt.

Tevreden zit ze in haar rolstoel, af en toe wegdromend. Samen gaan we naar de gezamenlijke koffiekamer. We stoppen bij elk schilderij in de gang en lachen samen om de posters van een koe en een paar kippen.

Ik geef haar een kus en een knuffel als ik weg ga, zoals altijd maken we nog een selfie. Dag mam, tot over twee dagen. Dag Nina, zwaait ze terug naar mij.

En huilend rij ik weer naar huis. Het besef dat ze nu voor altijd weg is van haar thuis, gescheiden van mijn vader, dat maakt het zo moeilijk. Haar niet meer zien zitten in de oude, blauwe leunstoel, zwaaiend door het raam als ik aan kom rijden, niet meer samen een kort wandelingetje door haar tuin, geen vertrouwde rommel om haar heen in de huiskamer. We hebben zeker de juiste beslissing genomen en met mijn hoofd weet ik dat het goed is, maar mijn hart voelt iets anders.

Lees ook mijn blog https://patriciabuskens.nl/ouderen-en-dementie/als-zorgen-teveel-wordt/