Als mantelzorger, of partner, van iemand die lijdt aan dementie worstel je regelmatig met lastige emoties. Zo voelde ik dat jarenlang. Maar ergens in de afgelopen jaren nam ik een besluit. Het werd tijd voor het maken van mooie herinneringen, tijd voor fijne emoties.
Boosheid
Mijn moeder lijdt al vele jaren aan dementie. Begon het zes jaar geleden? Of misschien al acht? Ik weet het niet precies. Eerst zijn er slechts kleine gedragsveranderingen. Ze werd verbaal agressief, bijvoorbeeld in winkels. Ze wist zich soms dingen niet meer te herinneren. Ze gedroeg zich soms wat onaangepast zoals de taart bij de koffie naar binnen schrokken. Ik werd er boos van. Kun je niet even normaal doen, dacht ik regelmatig. En ik schaamde me, bood excuus aan bij de serveerster of de winkeljuffrouw.
Toen het steeds duidelijker werd dat mijn moeder leed aan dementie veranderden ook mijn emoties.
Verdriet
Dit wilde ik niet. Ik wilde geen moeder met dementie. Ik wilde winkelen met mijn moeder, gezellig op een terras lunchen. En vooral wilde ik dat ik nog steeds bij haar terecht kon met mijn vragen of problemen. Ik wilde dat ze met mij meeleefde als een lieve moeder, dat ze me soms raad gaf. En daarmee groeide er groot verdriet. Mijn moeder was er steeds vaker ‘niet meer’. Ik miste haar enorm.
Schuldgevoel
Het begon me zelfs tegen te staan om bij haar op bezoek te gaan. Geregeld leverde een dagje samen uit mij enorme hoofdpijn op. En zo ontstond er schuldgevoel. Want dit was wel mijn moeder, van wie ik heel veel hield, maar van wie ik wilde dat ze anders was.
Mijn moeder had dementie en ik leed eraan.
Besluit met mijn hart
Mijn moeder werd slechter in de loop der jaren. Daarbij kwam ze ook terecht in een rolstoel omdat ze slechts nog maar een paar meter kan lopen. Bij alle dagelijkse dingen was hulp en verzorging nodig. En gesprekken met haar werden vooral eenrichtingsverkeer.
En ergens nam ik een besluit. Met mijn hoofd, maar vooral met mijn hart. Samen met haar zou ik nieuwe herinneringen gaan maken. Herinneringen over alles wat we nu samen doen. Nog steeds samen koffie drinken, met een groot stuk gebak, dat we lekker in drie happen naar binnen schrokken. Servetje erbij, eventueel een slab om haar jurk te beschermen. Ik doe enthousiast met haar mee!
We genieten zo heel erg veel samen! Van alles wat we zien rondom ons heen. Want dat leer ik nu van mijn moeder. Dat de dingen dichtbij vol schoonheid zijn. Mijn moeder is een ster in mindfulness. Het schilderijtje aan de muur in de gang, het bloemetje in de vensterbank, het kettinkje dat ik al 10 jaar draag, en zelfs de sokken van haar kleindochter blijken prachtig. Hoe mooi is dit!
We halen verhalen van vroeger op. Ik vertel en mijn moeder luistert. ‘Oh echt, wat deden we een leuke dingen samen,’ zegt ze vaak.
Ik help haar met haar haren of een lekker luchtje op te doen. Ik houd het spiegeltje omhoog als ze zelf haar lippenstift opdoet. En we bewonderen van elkaar de mooie kleren die we aanhebben.
Geluk
Gesprekken voeren gaat nu niet meer, haar geheugen is helemaal weg. Maar wat maken we een fijne herinneringen samen. En nu ontstaat er naast het verdriet een geluksgevoel. Ik ben nog nooit zo veel momenten met haar samen geweest als de laatste paar maanden. Zo maar samen zitten, even lopen met de rolstoel, kopje koffie drinken op haar kamer, meer is het niet. Maar wat voelen deze dagen samen fijn.
Ik realiseer me nu dat de dementie en ik niet meer worstelend op de grond liggen. Ik voel rust, en vind het heerlijk om bij haar te zijn. Mijn moeder heeft nog steeds dementie, en samen voelen we ons gelukkig.
Ook mooi om te lezen: https://patriciabuskens.nl/ouderen-en-dementie/als-zorgen-teveel-wordt/
Last modified: december 9, 2021
Wat een prachtig stuk heb je geschreven over je moeder! Het brengt bij mij gemixte emoties naar boven.
Aan de ene kant bij ik zo dankbaar dat ons mam, in haar hoofd, tot het einde echt nog ons mam was, maar aan de andere kant voel ik ook een beetje jaloezie, dat je ondanks die vreselijk dementie, nog samen met je moeder kan genieten van die kleine dingen van het leven!!!
Jouw moeder is altijd helemaal gebleven zoals ze was. Fijn om haar ook zo te herinneren. Ik zie haar nog voor me met onze honden. Verdriet om haar afscheid gaat niet over, het zal onderdeel van je leven worden. Met soms tranen en soms vrolijkheid om wie ze was.
Mooi Patricia zoals je erover schrijft. Een heel herkenbaar verhaal.
Fijn dat je nu op een andere manier kunt genieten. Nog vele mooie herinneringen gewenst.
Mijn moeder zit nog in een ander stadium.
Het accepteren dat je je moeder deels aan het verliezen bent vind/vond ik lastig. Bedankt voor het delen❤️. Lieve groet, Bella
Elke dag een beetje afscheid nemen. Ik zou willen zeggen ‘dat is nog niet zo makkelijk’, maar eerlijk gezegd is het gewoon zwaar af en toe. Ik kan nog wel heel goed lachen met mijn moeder, ze heeft een mooi gevoel voor humor. Ik hoop dat jij ook nog heel lang herinneringen maakt met je moeder, en voeg ze samen met de herinneringen die je al hebt.
Ontroerend verhaal. Niet langer vechten maar meegeven. Zo ontstaat ruimte voor nieuwe herinneringen. Zorg verlenen zodanig dat we samen niet eenzaam zijn.
Mooi gezegd Pieter!
Wat mooi en herkenbaar geschreven, Patricia. Ik ben dezelfde moeilijke weg gegaan en nu in de fase vergelijkbaar met je moeder en jou. Het heeft me wel veel verdriet en tijd gekost, maar nu wat meer berustend en op de goede dagen mooie herinneringen maken en die koesteren.