Als zorgen teveel wordt

Iedereen die van dichtbij heeft meegemaakt hoe het is om voor een geliefde te zorgen weet hoe zwaar dit soms kan zijn. Met alle liefde die je in je hebt, hou je vol. Totdat het teveel wordt. En opname de enige weg is.

Al zo veel jaren lang zorg jij voor haar. Tot nu het moment daar is dat het niet meer gaat.

Toen ik nog een klein meisje was, was jij degene die voor ons zorgde. Boodschappen halen bij de Miro, ontbijt voor we weggingen en boterhammen mee naar school. Met alle kinderen naar de Efteling, en samen met mij een dagje Amsterdam.

Maar ik ben nu groot, en inmiddels zorg ik weer voor mijn kinderen. Met evenveel liefde als jij dat vroeger voor ons deed.

Toen zorgde je voor mama. Een heel aantal jaar alweer. Toen ze wat vergeetachtiger werd runde je het huishouden voor jullie samen. Elke dag koken, het huis schoonhouden, de was en de strijk. Mama werd wat slechter, en ging steeds moeilijker lopen.

Nu zorg je helemaal voor haar. Je haalt haar uit bed, kamt haar haren en zoekt een mooi jurkje voor haar uit. Je helpt haar naar de badkamer en het toilet. Je zorgt voor glaasjes limonade en kopjes koffie (met koud water erbij). Elke middag om 17.00u krijgt ze haar ontbijt. Je smeert krentenbollen met boter en suiker, en haalt later samen frietjes bij de Mac. En elke dag krijgt ze een gebakje.

Elke dag neem je haar mee in de auto, zo maar een rondje rijden. Soms langs ons oude huis, of door de buurt waar ze opgroeide. Herkent ze daar nog wat? Maar het mooiste uitje is een middagje naar Den Bosch. Om samen een nieuw jurkje uit te zoeken. Wat daarvan wordt ze blij.

Soms valt ze in de kamer, en kan ze niet meer overeind. Maar dan help jij haar opstaan. Soms is ze boos en roept of slaat van zich af. Maar dan jij sus jij haar met engelengeduld. Soms weet ze niet meer hoe ze ook al weer moet lopen. Maar dan pak jij haar handen vast en schuifelt achteruit met haar naar de stoel. Soms weet ze niet meer waar ze is, en vraagt of jullie nog even langer in dit vakantiehuisje mogen blijven. Maar dan stel jij haar weer gerust.

En als het haar niet meer lukt om naar haar bed te gaan, mag ze slapen in haar stoel, onder een dekentje. En lig jij op de grond, op het vloerkleed naast haar.

En nu wordt het teveel. En moeten we op zoek naar een veilig, ander thuis. Een beslissing die je neemt met je hoofd maar die niet past in je hart. En samen delen we dit verdriet. Met mama in ons hart.