In het tijdschrift Happinez lees ik een mooi spiritueel verhaal. Over de natuur, de oceaan, prachtige stranden en helemaal opgaan in het nu. Het gaat over surfers die ‘lijken te zweven’ en ‘warm water dat je zal omarmen’. Surfen als yoga, dat wil ik ook
Mediteren vind ik een mooi begin van de dag, mindfulness is een levenshouding die ik me soms eigen probeer te maken, en ik sta op de wachtlijst voor een seizoen yoga. En nu ga ik ook nog surfen!
Het regent hard op de dag van mijn eerste surfles. De lucht is zwart. Golven komen aangerold over de Atlantische oceaan, ik probeer in de regelmaat ervan enige meditatieve sfeer te ontdekken, maar het koude gevoel in mijn blote voeten overheerst nog. Nergens zie ik glashelder water dat om mij heen stroomt. Ik zie alleen een enorme muur van water die zich elke keer ijskoud over me heen stort.
Maar ik ben geen watje, als stoere meid ga ik er voor. Wachtend op een goede golf ‘stem je al je zintuigen af op wat er hier en nu om je heen gebeurt’, zo had ik immers gelezen. Dus kom op, het water in!
Met mijn korte surfboard zwoeg ik door de golven. Ik vecht om staande te blijven, want de kracht van de branding is enorm. Ik zet af op een golf, om na twee seconden met het surfboard boven in plaats van onder mij, het strand op te worden geworpen. Liggen op een surfboard is al een hele prestatie!
Na een uur zijn mijn armen een meter langer geworden van het zeulen met het surfboard door de branding, heb ik liters zout zeewater gedronken en ben ik een contactlens verloren. Ik voel me koud, nat en moe. ‘Surfen als metafoor voor het leven!’ Maar ik hoop niet mijn leven!
Last modified: augustus 11, 2021
